1930-იან წლებში, საბჭოთა ხელისუფლების მაღალი რანგის მოხელე, ვარლამ არავიძე უდანაშაულო ხალხს  რეპრესიების წნეხის ქვეშ ამყოფებს და სასიკვდილოდ სწირავს.

წლების შემდეგ მის მიერ განადგურებული ოჯახის შვილი ქეთევან ბარათელი შურისძიებას გადაწყვეტს და მკვდარ ვარლამს საფლავიდან ამოთხრის. სასამართლო პროცესზე ახალგაზრდა ქალი ვარლამის ბნელ წარსულს ხდის ფარდას. წინაპრის მიერ განვლილი, ცოდვებით დამძიმებული გზის გააზრება არავიძის შვილიშვილ თორნიკეს მამასთან მწვავე კონფლიქტამდე მიიყვანს. სასოწარკვეთილი ახალგაზრდა პროტესტის უკიდურეს ფორმას მიმართავს და თავს იკლავს.

საინტერესო ინფორმაცია:

თენგიზ აბულაძის „მონანიება“ 1984 წელს შეიქმნა, ტრილოგიის უკანასკნელი ფილმი ეკრანებზე 1986 წელს გამოვიდა და 80-იანი წლების ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი კინომოვლენა გახდა. კანის მე-40 საერთაშორისო კინოფესტივალზე, 1987 წელს რამდენიმე მნიშვნელოვანი ჯილდო მიიღო: გრანპრი, ეკუმენური ჟიურის პრიზი, „ფიპრესის“ პრიზი. საბჭოთა საქართველოში შექმნილ კინოსურათს „პერესტროიკის მერცხალი“ უწოდეს.

ფილმის მოქმედება საბჭოთა საქართველოში იწყება და ავტორი, მისთვის დამახასიათებელი პოეტური სტილით, 1930-იანი წლების „წითელი ტერორის“ წლებს აცოცხლებს.

კითხვები დისკუსიისთვის:

თქვენი აზრით, რას უნდა ნიშნავდეს ფილმის სახელწოდება - „მონანიება“? ვინ “ინანიებს”, ფილმის რომელი პესონაჟი? რატომ ფიქრობთ ასე?

ფილმის მოქმედება ერთდროულად ორ სხვადასხვა ეპოქაში მიმდინარეობს:  1930-იანი წლების საბჭოთა საქართველოსა და 1980-იანი წლებში. ფილმში განვითარებული მოვლენებიდან გამომდინარე, თქვენი აზრით, რატომ ირჩევს ავტორი თხრობის ამგვარ ფორმას, მეთოდს? ხომ არ არის დამაბნეველი დროის მონაცვლეობა?

დაახასიათეთ თქვენივე სიტყვებით, როგორი ადამიანები არიან: ვარლამ არავიძე, აბელ არავიძე, მათი „მემკვიდრე“ თორნიკე?

საბჭოთა კავშირში მცხოვრები ადამიანებისთვის, რომელთა წინაპრებიც 1930-იანი წლების სისხლიან ტერორს შეეწირნენ, ფილმი მტკივნეული და ემოციური აღმოჩნდა. თქვენი აზრით, რა იყო რეჟისორის მთავარი მიზანი, როცა ფილმ „მონანიებას“ ქმნიდა?

იგრძნობა თუ არა ფილმის თხრობაში ავტორის სურვილი, რომ შეწინააღმდეგებოდა არსებულ რეჟიმს?

რამდენად გამოხატავს ფილმი ტოტალიტარიზმის იდეას?

მსახიობ ავთო მახარაძის ეკრანული სახე - ვარლამ არავიძე, ტირანიისა და ბოროტების განზოგადებულ კრებით სახედ იქცა, რომელშიც თანაბარი წარმატებით ამოიკითხავთ სტალინს, ჰიტლერს და ბერიას. რა არის ამ პერსონაჟის ქმედების მთავარი მოტივაცია?

ჩანს თუ არა ფილმში „კეთილი” და „ბოროტი” ძალების დაპირისპირება? ვინ არის ცალსახად „კეთილი”, ვინ არის „ბოროტი”?

მნიშვნელოვანია ხაზი გაესვას კინოდამიუკიდებლობის ისტორიას, როგორ მოქმედებდა იმ პერიოდის ფილებზე ცენზურა. შემდეგი კითხვა დისკუსიისთვის - როგორ შეიძლება გვერდი ავუაროთ ცენზურას და ნებისმიერ ფასად გადმოვცეთ ჩვენი სათქმელი?

რატომ ან ვინ ინანიებს, ვის წინაშე ინანიებს და საკმარისი არის თუ არა ადამიანის ქმედებების „მონანიება”? არის თუ არა თორნიკეს ქმედება „მონანიების გზა”?

როგორია ფილმის ფინალის თქვენეული შეფასება? ფილმის რეჟისორი, რომ იყოთ, როგორ დაასრულებდით სურათს?

რა დადებით შინაარსზე არის გამახვილებული ყურადღება:

ფილმი არის დამაფიქრებელი და ინტერტექსტუალური ხასიათის, სადაც მოცემულია  კარგი ურთიერთქმედება, წარმატების გამოცდილება, ეფექტური თანამშრომლობა და ხაზია გასმული სხვების პატივისცემაზე.